Henüz ortalık karanlıkken, Demtaş garajında hareketlilik başlar.
Çay buharı, motor sesi ve telsiz anonsları birbirine karışır.
Ekip lideri Murat, o günkü rotayı inceler: İstanbul → Ankara.
Yaklaşık 450 kilometrelik bu yolculuk, hem disiplin hem dayanıklılık ister.

Ekip 4 kişiden oluşur:
Murat (lider), Kenan (şoför), Serkan (ambalaj sorumlusu) ve Emre (yükleme teknisyeni).
Her biri sabahın sessizliğinde görevine odaklanmıştır.
Aracın ön camına rota planı asılır, dijital takip sistemi aktif edilir.
Her şey sistematik ilerler çünkü şehirler arası taşımacılıkta hata payı yoktur.

Şehir dışına çıkan her Demtaş aracı, sabah yola çıkmadan önce detaylı bir kontrol sürecinden geçer.
Yağ seviyesi, lastik basıncı, sigorta evrakları, müşteri sözleşmesi…
Her şey kontrol edilir, onay fişi alınmadan araç hareket etmez.

Murat, tabletten kontrol listesini tamamlar:
“Sigorta tamam, yükleme formu hazır, GPS aktif.”
Kenan son bir kez aynaları siler, araç içi kamerayı test eder.
Her detay, firmanın kalite standardının bir parçasıdır.

Eşyalar bir gün önceden paketlenmiştir.
Serkan ve Emre, her koliyi barkod sistemiyle kontrol eder.
Her koli üzerinde, “oda adı”, “kırılacak”, “üstte taşınacak” gibi notlar bulunur.
Bu sayede yükleme sırasında hiçbir karışıklık yaşanmaz.

Depoda hafif bir telaş vardır ama bu telaşın içinde düzen gizlidir.
Çünkü Demtaş’ta her işin bir sırası, her sırasının da bir nedeni vardır.
Serkan, gülümseyerek söyler:
“Bu iş biraz satranç gibi; her hamle önemli.”

Kamyon binanın önüne yanaştırılır.
Eşyalar, ağırlık dengesine göre yerleştirilir.
Ağır eşyalar tabana, hafif eşyalar üst katmana konur.
Her eşya, sabitleme kemerleriyle koruma altına alınır.

Murat telsizden kontrol eder:
“Platform dengede, geçiş boşluğu açık, devam.”
Ekip o kadar uyumludur ki aralarında neredeyse konuşmadan anlaşırlar.
Bu senkron, yılların birlikte çalışmasından gelir.

Yola çıkmadan önce GPS üzerinden rota bir kez daha incelenir.
İstanbul çıkışı yoğun olduğu için alternatif güzergâh hazırlanır.
İlk mola noktası Bolu Dağı tesisleridir.
Bu mola, hem kahvaltı hem araç kontrolü için zorunludur.

Murat planı ekiple paylaşır:
“İlk 2 saat kesintisiz yol alıyoruz. Hız sabit 90.
Bolu’da kontrol molası veriyoruz, ardından direkt Ankara.”
Kenan onaylar, Emre kahvesini yudumlar, herkes koltuğuna geçer.
Kamyonun motoru çalışır, telsizden son ses duyulur:
“Demtaş 07.45 çıkış yaptı.”

Kenan direksiyon başında, telsizden ilk anons gelir:
“Demtaş 07 hareket halinde, rota kuzey, hız sabit 90.”
Arka koltukta Serkan tablet üzerinden rotayı izlerken, Emre araç içi kameraları kontrol eder.
Her biri işine odaklanmış, ama sessizlik yoktur. Hafif bir müzik sesi, sabah yolculuğuna eşlik eder.

İstanbul çıkışı her zamanki gibi kalabalıktır, ama Demtaş ekibi planlı hareket ettiği için trafiğe takılmaz.
GPS, alternatif güzergâh olarak Kuzey Marmara Otoyolu’nu önerir.
Murat kısa bir karar verir:
“Tamam, oradan devam ediyoruz. Hem manzara güzel hem trafik az.”

Şehirler arası taşımada sadece direksiyon çevirmek yetmez; iletişim ve kontrol esastır.
Kenan sürerken, Serkan her 30 dakikada bir yük dengeleme verilerini kontrol eder.
“Kırılacak eşyalar sabit, hareket yok.” diye not alır.

Demtaş araçlarında özel sensörler vardır. Platformun iç sıcaklığı, titreşim seviyesi ve eğim açısı anlık olarak izlenir.
Bu veriler, merkeze eş zamanlı gönderilir.
Çünkü Demtaş’ın dijital takip sistemi, sadece konum değil; güvenliği de izler.

Yaklaşık 3 saattir yoldadırlar.
Bolu Dağı Tesisleri, her Demtaş ekibinin klasik durağıdır.
Kamyon park edilir, motor soğumaya bırakılır.
Ekip çaylarını alır, masaya oturur.

Murat, dizüstü bilgisayarını açar, Demtaş merkezle kısa bir toplantı yapar.
“Araç sisteminde her şey normal. 40 dakika sonra tekrar yoldayız.”
Bu arada Serkan, platformu dışarıdan kontrol eder.
Tüm sabitlemeler yerinde, lastikler soğumuş.
Küçük detaylar ama büyük fark yaratan hareketlerdir bunlar.

Çay molasından sonra kamyon tekrar yola koyulur.
Bolu tünellerinden geçerken, içerideki ışıklar kısılır, sessizlik olur.
Herkesin aklında tek bir şey vardır: teslimatı zamanında ve güvenli bitirmek.

Emre telsizden merkeze rapor verir:
“Demtaş 07, Bolu çıkışı geçti. Hedef: Kızılcahamam.”
Merkezden yanıt gelir:
“Alındı, hava durumu iyi. Hız limitini koruyun.”
Bu anlar, bir taşınmanın görünmeyen profesyonel kısmıdır.
Her ekip kendi içinde küçük bir ordu gibi çalışır.

Uzun yolun monotonluğu, Serkan’ın müzik listesini açmasıyla bozulur.
Eski Türkçe pop şarkıları kamyonun içinde yankılanır.
Murat kahkaha atar:
“Her seferinde aynı listeyi açıyorsun, sanki 90’lara taşınıyoruz!”

Ama bu küçük detaylar, yolculuğu keyifli hale getirir.
Çünkü nakliyat işi sadece eşyaları taşımak değil; ruhu da taşımaktır.
Ekip, yorgunluğun farkında ama enerjisini hiç kaybetmez.

GPS ekranda artık “Ankara’ya 48 km kaldı” yazmaktadır.
Rota, şehir girişinde kontrollü hız sınırına geçer.
Ekip telsizle son koordinasyonu yapar:
“Teslim adresi netleşti mi?”
Murat yanıtlar:
“Evet, müşteri teyit verdi. Çankaya’da, 9. kat.”

Şehir manzarası ufukta belirdiğinde, herkesin içinde hafif bir rahatlama olur.
Yolun büyük kısmı geride kalmıştır, ama asıl dikkat şimdi başlar:
şehir içi trafik, park alanı, asansör kurulumu…
Hepsi yeniden planlanacaktır.

Ekip şehir girişinde kısa bir mola verir.
Araç içi sistemden müşteri adresi doğrulanır, iletişim numarası teyit edilir.
“Demtaş geldik efendim, 20 dakika içinde adreste olacağız.”

Çankaya’nın dar sokakları ve akşamüstü trafiği, dikkat isteyen bir durumdur.
Murat, ekibi yönlendirir:
“Emre, sağ şeritte kal. Kenan, kamyonu cepheye dik park edeceğiz.”
Dakik planlama, sahadaki profesyonelliği belirler.
Her hareket, eğitimli bir refleks gibidir.

Müşteri binanın önünde karşılar.
“Hoş geldiniz, 9. katta oturuyorum.” der.
Hasan hemen keşfe çıkar. Binanın önü dar, kaldırım eğimli ama deneyim fark yaratır.
Hidrolik sistem kurulmaya başlar, koniler çekilir, alan güvenli hale getirilir.

Ekip, 15 dakika içinde mobil asansörü hazır hale getirir.
Bu hız, yılların getirdiği alışkanlıktır.
Asansör yükselirken Ankara güneşi binanın camlarında parıldar.
Müşteri şaşkınlıkla izler:
“Bu kadar profesyonel bir sistem beklemiyordum.”

Eşyalar kamyondan sırayla platforma taşınır.
İlk olarak oturma grubu, ardından beyaz eşyalar gelir.
Her parça, etiketine göre doğru odaya yönlendirilir.

Serkan telsizden konuşur:
“Salon tamam, sırada mutfak.”
Yukarıda Emre, montaj hazırlıklarını yapar.
Her şey sistematik ilerler, gereksiz bir kelime bile edilmez.
Ekip sessiz ama koordinelidir.

Montaj aşaması, işin en hassas kısmıdır.
Gardırop, yatak ve masa montajı yapılır.
Elektrikli cihazlar test edilir, kablo bağlantıları kontrol edilir.

Müşteri ara ara gelir, süreci izler.
“Hepsi eksiksiz kuruluyor mu?” diye sorar.
Hasan gülümseyerek cevap verir:
“Demtaş’ta her şey planlı gider efendim. Her vida, her koli kayıt altında.”

Bu şeffaflık, firmanın en büyük güven kaynağıdır.
Her müşteriye aynı saygı ve özenle yaklaşılır.

Tüm eşyalar yerleştirildikten sonra sistem sökümüne geçilir.
Müşteriyle birlikte son kontrol yapılır.
Eksik, hasar veya çizik var mı diye tek tek bakılır.

Müşteri içtenlikle söyler:
“Sabah İstanbul’dan geldiniz, akşama kadar her şeyi yerleştirdiniz. Gerçekten tebrik ederim.”
Murat el sıkışır:
“Demtaş farkı bu efendim. Bizim işimiz sadece taşımak değil, güven taşımak.”

Tüm süreç tamamlandıktan sonra, ekip tablet üzerinden günlük rapor oluşturur.
Her taşıma, sistemde bir “günlük vaka” olarak kaydedilir.
Yolda giderken merkezle sesli bağlantı kurulur.
“Teslim tamamlandı, müşteri onay formu alındı.”

Kamyon, Ankara gece ışıkları arasında yavaşça otobana çıkar.
Herkesin yüzünde yorgun ama huzurlu bir ifade vardır.
Çünkü her şehirler arası taşınma, bir hikâyenin sonu gibidir.

Gün sabah 05:30’da başlamış, akşam 20:00’de bitmiştir.
Yaklaşık 14 saatlik bu süreçte, ekip hem profesyonellik hem dayanıklılık göstermiştir.
Her taşınma günü, Demtaş ekibi için yeni bir sınav, yeni bir başarı hikayesidir.

Her adımda aynı mottoyu hatırlarlar:
“Eşyalarınızı değil, huzurunuzu taşıyoruz.”
Bu sadece bir slogan değil, Demtaş’ın çalışma felsefesidir.